Tout est chaos. Zowel in de fotoreeks als in het dagelijks leven van Valérie Naessens primeert onrust. Al is het dan buiten haar wil om. De indrukken van de wereld komen dubbel zo hard binnen en toch weigert de fotografe zich daardoor van slag te laten brengen. In I never go around mirrors gaat ze de confrontatie met zichzelf aan en neemt ze de smeltkroes aan emoties die ze dagelijks ervaart onder de loep. 

De reeks bestaat uit elf foto’s die taal geven aan het spiegelpaleis van haar geest. Aan de hand van verschillende lagen, kleuren, texturen en reflecties licht ze in elk beeld een tip van de sluier op. Maar niks is wat het lijkt. Zo houdt Valérie haar zelfportretten bewust vaag. Haar uiterlijk geeft een vertekend beeld van hoe ze zich vanbinnen voelt.  Leegte en overprikkeling zijn de voornaamste uitingen van de chaos. Overbelichting representeert die overprikkeling. In witte vlakken gaan details verloren en is alles ondoorgrondelijk. Je vindt er niets terug en moet op zoek naar afzondering om je blik weer helder te krijgen. 

De beweging in haar beelden belichaamt het tempo waaraan het leven voorbijraast. Die snelheid van de tijd laat een waas achter waarin bepaalde herinneringen verloren gaan. Ruis representeert moeilijk te reconstrueren gebeurtenissen, scherpte staat voor momenten die makkelijker te vatten zijn.

In andere fotoreeksen maakt Valérie vooral gebruik van zachte kleuren die in elkaar overlopen. Hier doet ze dat niet. Harde kleuren regeren en schieten alle kanten uit. In ‘I never go around mirrors’ is harmonie niet aan de orde. Alle emoties mogen er zijn. Er is altijd ruimte voor licht en net daarom vormen de beelden geen zwaar en somber verhaal.

Ook bomen zijn een terugkerend onderwerp. Als het waait schudt de wind hun kruin door elkaar, soms breekt er een tak af, maar meestal blijven de wortels stevig in de aarde verankerd. Heel af en toe gaat de wind liggen en is er rust: haar absolute streven.